ชื่อผู้รายงาน สรรค์สนธิ บุณโยทยาน

ตำแหน่งและสถานที่ทำงาน ที่ปรึกษาหอการค้าจังหวัดสกลนคร

E-mail sansonthi@gmail.com โทรศัพท์ 081-6708624

 

Part A ประเด็นสำคัญที่พบเห็น

1.สำนักงาน Council of Agriculture กรุง Taipei

1.1จากจำนวนประชากรทั้งประเทศประมาณ 23 ล้านกว่าคน เป็นเกษตรกรราว 5% หรือ 540,000 คน สร้าง GDP จากผลผลิตที่ระดับฟาร์มเป็นมูลค่า 1.8% (Primary agriculture output 1.8%)  แต่ถ้ารวมผลผลิตที่เกิดจากอุตสาหกรรมอาหารแปรรูปและท่องเที่ยวเชิงเกษตรจะมีมูลค่า GDP มากขึ้นถึง 11% (Agriculture processing and farm-based recreation 11%)

1.2เกษตรกรใต้หวันเป็น small farmer มีที่ดินถึอครองโดยเฉลี่ยประมาณ 1 Ha หรือ 6.25 ไร่

1.3มีการอุดหนุนค่าใช้จ่ายในการเริ่มต้นของเกษตรกรรุ่นใหม่ เช่นค่าเช่าที่ดิน ค่าก่อสร้างโรงเรือน และมีเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ

1.4มีนวตกรรมด้านการเกษตร (agricultural innovations) จากผลการวิจัยของมหาวิทยาลัยหรือสถาบันวิจัยต่างๆ

1.5มีการอุดหนุนเพื่อให้เกษตรกรลดพื้นที่ปลูกข้าวและหันไปผลิตสินค้าเกษตรอย่างอื่นที่มีมูลค่าสูงกว่า

1.6มีการให้บำนาญแก่เกษตรกรที่อายุเกิน 65 ปี เป็นเงินเดือนละ 7,000 NT

1.7เน้นการผลิตสินค้าเกษตรที่มีตลาดรองรับ (market oriented agriculture)

1.8สนับสนุนให้เกษตรกรทำการผลิตในรูปแบบรวมกลุ่มที่เรียกว่า Farmer’s association

1.9มีการผลิตสินค้าเกษตรที่ปลอดภัยในรูปแบบ food safety ซึ่งมีตราสัญลักษณ์และข้อมูลที่สามารถตรวจสอบย้อนกลับ (traceability)  

 

2.Tachia Farmer’s Association

2.1มีการจัดทำ Rice Museum ที่น่าสนใจโดยมีการจัดแสดงข้อมูลตั้งแต่ประวัติความเป็นมาจนถึงปัจจุบันของการพัฒนาอาชีพปลูกข้าว

2.2มีการทำวิจัยความเหมาะสมของพันธุ์ข้าวท้องถิ่นเพื่อให้สอดคล้องกับรสนิยมของลูกค้า

2.3รัฐบาลให้เงินอุดหนุน 1/3 ของค่าก่อสร้างโรงสีข้าว

2.4ไม่เคยมีประวัติการขาดทุนแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่ก่อตั้ง farmer’s Association แห่งนี้ เพราะสามารถขายข้าวที่มีคุณภาพเป็นที่นิยมของผู้บริโภค

2.5Farmer’s Association รับซื้อข้าวเปลือกในราคาประกันจากเกษตรกรโดยมีมาตรการตรวจสอบคุณภาพอย่างละเอียดเพื่อความยุติธรรมในการจ่ายเงิน

2.6การปลูกข้าวมีลักษณะ “เกษตรประณีต” ไร้วัชพืช เป็นข้าวพันธุ์เตี้ยไม่ไวต่อช่วงแสงให้ผลผลิตสูง (non-photosensitive and high yielding rice variety) มีระบบชลประทานอย่างทั่วถึงทุกแปลง

2.7แปลงเกษตรมีลักษณะผสมผสานระหว่างข้าวกับพืชไร่และพืชสวนชนิดต่างๆ (diversified farming) และใช้ที่ดินอย่างคุ้มค่าโดยไม่ปล่อยให้มีที่ดินว่างเปล่า

 

3.Hankuan Fruit and vegetable Cooperatives

3.1ทำธุรกิจผลิตพืชผักและผลไม้ที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ สร้างได้ปีละ 17 ล้าน NT

3.2รับซื้อผลผลิตทั้งหมดจากสมาชิก 263 คน ในราคาประกันที่ไม่ต่ำกว่าท้องตลาด สมาชิกจึงไม่ต้องเสี่ยงกับผลผลิตขายไม่หมด

3.3มีระบบการป้องกันและกำจัดศัตรูพืชโดยเก็บข้อมูลอย่างเป็นระบบในคอมพิวเตอร์ เพื่อผลิตสารปราบศัตรูพืชให้เกษตรนำไปใช้อย่างถูกต้อง

3.4มีการตรวจสอบ food safety ก่อนเก็บเกี่ยว 3 วัน เพื่อให้มั่นใจว่ามีความปลอดภัยต่อผู้บริโภค

3.5เป็นการปลูกพืชผักและผลไม้ในรูปแบบ “เกษตรประณีต” (intensive farming)

3.6มีระบบการรับซื้อ ลำเลียง คัดเลือก ตบแต่ง ทำความสะอาด และบรรจุหีบห่อ ให้เป็นสินค้าพร้อมบริโภค (ready to eat)

3.7มีระบบการตลาดที่ชัดเจนโดยมีลูกค้าประจำ เช่น หน่วยทหาร และผู้ประกอบการร้านอาหาร ตลอดจนตลาดสด (super market) ในตัวเมืองต่างๆทั่วประเทศ

 

4.Taipei Flower Auction Co.Ltd

4.1มีระบบการคัดเลือกสินค้าที่ได้มาตรฐานเข้าร่วมการประมูล

4.2รัฐบาลท้องถิ่นให้เงินอุดหนุนค่าก่อสร้างอาคารสถานที่ของบริษัท

4.3เป็นตลาดการประมูลไม้ดอกไม้ประดับที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ

 

5.Taipei Supermarket

เห็นการวางขายสินค้าเกษตรที่มีเครื่องหมายรับรอง CAS (Certified Agriculture Standards)    

 

Part B การเสนอแนวคิดที่น่าจะเป็นประโยชน์แก่สหกรณ์การเกษตรของประเทศไทย

1.ส่งเสริมความร่วมมือระหว่างมหาวิทยาลัย สถาบันวิจัย กับสหกรณ์การเกษตร เพื่อสร้างนวตกรรมที่เพิ่มประสิทธิภาพการผลิต (farm productivity) และเพิ่มมูลค่าสินค้าเกษตร (create high value) ตลอดจนสร้างรูปแบบอาชีพเกษตรแนวใหม่ที่เป็น “เกษตรประณีต” (intensive farming) เพื่อล้างทัศนคติดั้งเดิมในทำนองวาทะกรรมเชิงหดหู่ที่กล่าวว่า “หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน”

2.ควรมีมาตรการสนับสนุน “ทายาทของสมาชิกสหกรณ์” หรือสมาชิกสหกรณ์ผู้ที่ประสงค์จะเปลี่ยนจากอาชีพดั้งเดิมไปประกอบอาชีพเกษตรแนวใหม่แบบ intensive farming โดยมีเงินอุดหนุนค่าลงทุนโรงเรือนและเครื่องมือทุนแรงในระยะเริ่มต้น รวมทั้งเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ

3.ส่งเสริมให้มาตรการอาหารปลอดภัย (food safety) เป็นภารกิจหลักอีกอย่างหนึ่งของสหกรณ์การเกษตร  หากสหกรณ์ใดสามารถทำได้จะได้รับการประชาสัมพันธ์ให้ผู้บริโภคได้ทราบโดยสื่อของรัฐ หรือสื่อที่รัฐให้เงินอุดหนุน