สภาพอากาศชื้นแผ่กระจายไปทั่วบริเวณลุ่มน้ำเสฉวน โดยมีฤดูร้อนที่อบอุ่น ฟ้าครึ้ม และหมอกหนาในฤดูหนาว อุณหภูมิไม่รุนแรงในฤดูร้อนที่อบอุ่นมาก (26 ถึง 29°C) และฤดูหนาวที่เย็นสบาย (5 ถึง 8°C) เมื่อสามพันปีที่แล้ว อีโครีเจียนนี้รองรับป่าใบกว้างกึ่งเขตร้อน ตอไม้โอ๊ก ต้นลอเรล และต้นไทรจำนวนมหาศาลถูกขุดพบในการขุดค้นทางโบราณคดี อย่างไรก็ตาม กิจกรรมการเกษตรเป็นเวลาหลายพันปีได้เปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ ทุกวันนี้ ผืนป่าพื้นเมืองที่เหลืออยู่ยังคงมีอยู่บนเนินเขาในและรอบๆ ลุ่มน้ำเสฉวน แต่ความสัมพันธ์ของป่าสมัยใหม่เหล่านี้กับป่าโบราณนั้นไม่แน่นอน เนื่องจากบันทึกละอองเรณูฟอสซิลบ่งชี้ว่าลักษณะของพืชมีความผันผวนอย่างมากตามการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศในท้องถิ่นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา รุ่งอรุณแห่งยุคโฮโลซีนเมื่อ 12,000 ปีที่แล้ว. ผืนป่าใบกว้างที่เขียวขจีตามธรรมชาติที่ใหญ่ที่สุดและสมบูรณ์ที่สุดบางส่วนยังคงอยู่ที่ด้านล่างของภูเขาเอ๋อเหมย ซึ่งได้รับการคุ้มครองในฐานะศาสนสถานมาช้านาน ป่าที่นี่เป็นส่วนผสมที่อุดมด้วยสายพันธุ์ของต้นโอ๊กกึ่งเขตร้อน ต้นลอเรล และสคิมาซึ่งเป็นต้นไม้ในตระกูลชา สกุลนางอายพื้นเมือง ได้แก่Machilus , Lindera , Litsea , CinnamomumและPhoebe ในคำพูดของ Roy Lancaster “หากมีภูเขาลูกหนึ่งในประเทศจีนที่คำนวณได้ว่าจะทำให้ชีพจรของคนปลูกปั่นป่วน นั่นคือภูเขาเอ๋อเหมยชาน”