แท่นบูชาเครื่องหอมถูกกล่าวถึงเป็นครั้งแรกในอพยพบทที่ 30 ว่าเป็นหนึ่งในสิ่งของภายในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพลับพลา ยอดแท่นเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ด้านละหนึ่งศอก และแท่นทั้งหมดสูงสองศอก ศอกหนึ่งก็ประมาณยี่สิบนิ้วหรือต่ำกว่าสองฟุต แท่นเครื่องหอมทำด้วยไม้กระถินเทศหุ้มด้วยทองคำ มันมี เชิงเขา สี่อันที่แต่ละมุม คล้ายกับแท่นบูชาในลานบ้าน ( อพยพ 302  เปรียบเทียบ272 ) แหวนทองคำถูกสร้างขึ้นบนแท่นบูชาเพื่อให้สามารถหามได้ด้วยไม้กระถินเทศที่เลื่อนผ่านห่วง แท่นเผาเครื่องหอมถูกวางไว้หน้าม่านซึ่งแยกสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ออกจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แท่นบูชา อีกด้านหนึ่งของม่านคือหีบพระโอวาทซึ่งเป็นที่ประทับของพระเจ้า ( อพยพ 2522 ) อาโรนได้รับคำแนะนำให้เผาเครื่องหอมบนแท่นบูชาทุกเช้าและตอนพลบค่ำ ทุกวัน เป็นเครื่องบูชาแด่พระเจ้าเป็นประจำ ( อพยพ 307–8 ) พระเจ้าประทานสูตรการทำเครื่องหอมและกำหนดว่าห้ามเผาเครื่องหอมอื่นใดบนแท่นบูชา (ข้อ 34–38) ไฟที่ใช้เผาเครื่องหอมมักจะมาจากแท่นเครื่องเผาบูชานอกสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ( เลวีนิติ 1612 ) ไม่เคยใช้แท่นเผากำยานเป็นเครื่องเผาบูชา ธัญญบูชา หรือเครื่องดื่มบูชา ( อพยพ 309 ) ปีละครั้งในวันแห่งการชดใช้มหาปุโรหิตจะต้องเอาเลือดเจิมเชิงงอนของแท่นเครื่องหอมเพื่อชำระมัน แท่นเผาเครื่องหอมเรียกว่า บริสุทธิ์ที่สุดแด่องค์พระผู้เป็นเจ้า (ข้อ 10)