ในปีพ.ศ. 2508 ยุคของการสำรวจอวกาศแทบจะไม่เกิดขึ้น สหภาพโซเวียตได้เปิดตัวดาวเทียมสปุตนิก 1 ซึ่งเป็นดาวเทียมประดิษฐ์ดวงแรกเมื่อแปดปีก่อน Flandro ซึ่งทำงานนอกเวลาในห้องปฏิบัติการ Jet Propulsion ของ NASA ในเมือง Pasadena รัฐแคลิฟอร์เนีย ได้รับมอบหมายให้หาวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการส่งยานสำรวจอวกาศไปยังดาวพฤหัสบดี หรือบางทีอาจออกไปยังดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส หรือดาวเนปจูน โดยใช้เครื่องมือที่มีความแม่นยำอันเป็นที่ชื่นชอบของวิศวกรแห่งศตวรรษที่ 20 ซึ่งก็คือดินสอ เขาทำแผนภูมิเส้นทางการโคจรของดาวเคราะห์ยักษ์เหล่านั้น และค้นพบบางสิ่งที่น่าสนใจ ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 และต้นทศวรรษ 1980 ทั้งสี่จะร้อยเรียงกันเหมือนไข่มุกบน ดาวเทียม สร้อยคอท้องฟ้าในแนวยาว อาร์คกับโลก ความบังเอิญนี้หมายความว่ายานอวกาศสามารถเร่งความเร็วได้จากแรงดึงดูดของดาวเคราะห์ยักษ์แต่ละดวงที่เคลื่อนผ่าน ราวกับถูกดึงด้วยสายไฟที่มองไม่เห็นซึ่งขาดในวินาทีสุดท้าย เหวี่ยงยานสำรวจไปทางนั้น Flandro คำนวณว่าแรงโน้มถ่วงช่วยซ้ำๆ ตามที่เรียกกันว่า จะช่วยลดเวลาการบินระหว่างโลกและดาวเนปจูนจาก 30 ปีเหลือ 12 ปี มีเพียงสิ่งเดียวที่จับได้ นั่นคือการเรียงตัวเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวทุกๆ 176 ปี ในการเข้าถึงดาวเคราะห์ในขณะที่รายชื่อยังคงอยู่ ยานอวกาศจะต้องเปิดตัวภายในกลางทศวรรษ 1970