โดยปกติแล้ว กล้วยในอเมริกากลางจะปลูกในพื้นที่ปลูกพืชเชิงเดี่ยวขนาดใหญ่ซึ่งครอบคลุมพื้นที่หลายร้อยเฮกตาร์ต่อแห่ง รูปแบบการผลิตนี้ใช้สารเคมีในระดับสูงเพื่อเพิ่มผลผลิตพืช สภาพแรงงานอาจย่ำแย่ โดยคนงานต้องทำงานหลายชั่วโมงเพื่อรับค่าจ้างที่ไม่เพียงพอต่อความต้องการขั้นพื้นฐาน สิทธิในการสมาคมอย่างเสรีและการเจรจาต่อรองร่วมกันมักถูกปฏิเสธ และ "การปราบปรามสหภาพแรงงาน" เป็นเรื่องปกติในภูมิภาคนี้ พื้นที่เพาะปลูกขนาดใหญ่มักมีส่วนรับผิดชอบต่อการทำลายสิ่งแวดล้อม เอกวาดอร์ โคลอมเบียและเปรูเป็นประเทศเดียวในบรรดาผู้ส่งออกรายใหญ่ในละตินอเมริกาที่ยังมีเกษตรกรรายย่อยส่งออก กล้วย ควบคู่ไปกับสวนขนาดใหญ่ ทั่วอเมริกาใต้และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเปรู เกษตรกรรายย่อยประมาณ 10,000 รายขายสู่ตลาดโลก ซึ่งมักต้องขอบคุณการรับรองเกษตรอินทรีย์และการค้าที่เป็นธรรม ในเอกวาดอร์ เกษตรกรรายย่อยมักจะทำหน้าที่เป็นกันชนสำหรับผู้ส่งออกกล้วยรายใหญ่: พวกเขาซื้อจากผู้ผลิตรายย่อยเมื่อความต้องการในตลาดต่างประเทศสูง แต่ถ้ามีความต้องการน้อย ผู้ผลิตรายย่อยมักถูกบังคับให้ขายผลผลิตของตน ที่สูญเสีย