ผู้เข้าร่วมสวมสายรัดข้อมือตรวจสอบทางสรีรวิทยาแบบเรียลไทม์เพื่อวัดกิจกรรมของอิเล็กโทรเทอร์มาล ​​หรือการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากเหงื่อในลักษณะทางไฟฟ้าของผิวหนัง รวมถึงระดับการนำไฟฟ้าของผิวหนังและการตอบสนองของผิวหนัง ก่อนเยี่ยมชมบ้านผีสิง ผู้เข้าร่วมให้คะแนนความกลัวที่คาดว่าจะได้รับในระดับตั้งแต่ 1 ถึง 10 หลังจากนั้น พวกเขาให้คะแนนระดับความกลัวที่เคยสัมผัสในระดับเดียวกัน จากข้อมูลเหล่านี้ มีการตรวจสอบปัจจัยสี่ประการ ได้แก่ องค์ประกอบของกลุ่ม การใกล้เข้ามาของภัยคุกคาม ปัจจัยความกลัวภายในบุคคล และ "การตอบสนองเชิงทิศทางพื้นฐาน" หรือความไวของผู้เข้าร่วมต่อภัยคุกคาม ผลลัพธ์แสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างจำนวนเพื่อนในกลุ่มและความตื่นตัวของยาชูกำลัง ซึ่งสะท้อนถึงการตอบสนองทางร่างกายโดยรวมของร่างกายต่อความเครียดหรืออารมณ์ โดยเฉลี่ยแล้ว ยิ่งมีเพื่อนที่เข้าร่วมทัวร์ บ้านผีสิง มากเท่าไหร่ การตอบสนองทางร่างกายก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น นักวิจัยยังสังเกตความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างการโจมตีที่ไม่คาดคิด ความกลัวตามอัตวิสัย และความถี่ของเสียง ผลกระทบทางฟิสิกส์คือการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของร่างกายเมื่อตอบสนองต่อเหตุการณ์หนึ่งๆ คนที่รู้สึกกลัวที่สุดระหว่างอยู่ในบ้านผีสิงจะมีคำตอบมากกว่านั้น “หากร่างกายของคุณคล้อยตามเหตุการณ์ที่คุกคามมากขึ้น จิตใจคุณก็จะรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นด้วย” การค้นพบอื่น ๆ เปิดเผยว่าผู้เข้าร่วมที่มีการตอบสนองอย่างมากต่อห้องแรกของบ้านผีสิงแสดงให้เห็นการตอบสนองที่เพิ่มขึ้นเมื่อพวกเขาไปที่ห้องอื่น ๆ ผู้เข้าร่วมที่มีการตอบกลับบ่อยกว่าในห้องแรกมีการตอบสนองที่ลดลงเมื่อเวลาผ่านไป