ชื่นชมสิ่งดี ๆ ที่มีอยู่กับตัว       โดย......ภาวัน   

              แม้ "โรซาน" จะมีชื่อเสียงโด่งดังไม่เท่าบิดาคือจอห์นนี แคช แต่เพลงลูกทุ่งก็เป็นชีวิตจิตใจของเธอ เธอออกเดินสายร้องเพลงกับพ่อตั้งแต่อายุ ๑๘ และต่อมาก็ได้รับรางวัลแกรมมี่ในฐานะนักแต่งเพลง
              แล้ววันหนึ่งเธอก็พบว่าเสียงเริ่มแหบและค่อย ๆ หายไป จนบางวันไม่มีเสียงร้องเพลงเลย คราวหนึ่งเธอขึ้นเวทีแสดงคอนเสิร์ตกับสามี แต่พอร้องเพลงที่สองได้ครึ่งเพลง ก็หยุดร้องเพราะเสียงแย่สุดจะทน
             สามเดือนต่อมาเธอคลอดลูกคนแรก เธอน่าจะมีความสุข แต่กลับเป็นทุกข์มากที่ไม่สามารถร้องเพลงกล่อมลูกได้ แม้แต่จะกระซิบก็ยังยากเย็น เดือนแล้วเดือนเล่าก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เธออดวิตกกังวลไม่ได้ว่าอนาคตของเธอจะเป็นอย่างไร
             หมอพบว่าเธอเป็นเนื้องอกที่คอ สันนิษฐานว่าฮอร์โมนผิดปกติ หมอคาดว่าหลังหยุดให้นมลูกไปแล้ว ๖ เดือน ฮอร์โมนจะกลับสู่ปกติ แล้วเนื้องอกจะหายไปเอง
             หลังจากหยุดให้นมลูกแล้ว เธอก็รอเวลาที่เสียงจะกลับคืนมา ปรากฏว่าอาการก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ไม่ใช่เสียงของเธอเท่านั้นที่กลับมา ความหวังและความสุขก็ฟื้นคืนมา ๒๖ เดือนที่เหมือนอยู่ในนรก ปิดฉากลงในที่สุด
             จะว่าไปแล้ว โรซานยังโชคดีกว่าอีกหลายคน "ซาราห์"เป็นหนึ่งในนั้น แม้เธอจะมีเสียงแต่พูดคุยกับใครก็ไม่รู้เรื่องเพราะไม่สามารถแยกแยะเสียงและจัดเรียงถ้อยคำให้เกิดความหมายในสมองได้ ฟังเพลงก็ไม่ได้เพราะเวียนหัว ส่วนสายตาก็พร่ามัวและแพ้แสง เวลากินอาหารก็ไม่รู้รสชาติ       ดมดอกไม้ก็ไม่ได้กลิ่น มีอะไรมาสัมผัสร่างกายเพียงเบา ๆ ก็ยังรู้สึกเจ็บ พูดง่าย ๆ คือประสาทรับรู้  ของเธอวิปริตไปหมด
             ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นหลังจากฝ้าเพดานแผ่นใหญ่ตกลงมาใส่ศีรษะของเธอจนบาดเจ็บสาหัส บาดแผลนั้นหายในเวลาไม่นาน แต่รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่คุ้นเคยไม่กลับคืนมาอีกเลย
             เธอรู้สึกอับอายมากเพราะพูดไม่ชัด อ่านไม่ได้ ไม่กล้าออกไปไหน ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมาก ทั้งวันทั้งคืนมีแต่ความหวั่นวิตกถึงอนาคต
             แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็ได้กลิ่นซอสสปาเกตตี เธอตื่นเต้นดีใจ รู้สึกเหมือนอยู่ในสวรรค์ เธอเริ่มรับรู้ความร้อนหนาวและผิวสัมผัส ทุกกลิ่นที่สัมผัสรับรู้ได้ช่างหอมหวนเหลือเกิน ไม่นานเธอก็รับรู้รสได้ ตามด้วยเสียง และภาพ ทุกรส ทุกเสียง ทุกภาพที่รับรู้ได้ให้ความรู้สึกที่วิเศษอย่างไม่เคยนึกมาก่อน เธอรู้สึกปลื้มปิติอย่างเหลือล้น จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ โลกที่เธอคุ้นเคยกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง โลกที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกว่าช่างธรรมดาสามัญเหลือเกิน แต่บัดนี้ช่างวิเศษอัศจรรย์เหลือพรรณนา
             หลังจากผ่านวิกฤตในชีวิต ทั้งโรซานและซาราห์หันมาชื่นชมซาบซึ้งกับสิ่งใกล้ตัวมากขึ้น  โรซานนั้นได้ข้อสรุปว่า "เราจะไม่ตระหนักถึงคุณค่าของสิ่งที่เรามีอยู่จนกว่าจะสูญเสียสิ่งนั้นไป"     ส่วนซาราห์ก็ยอมรับว่า "ฉันละอายใจที่ไม่เคยซาบซึ้งในสิ่งที่มีอยู่ใกล้แค่เอื้อม"
             สิ่งที่มีอยู่กับตัวหรือใกล้ตัวนั้นเรามักไม่เห็นคุณค่าเพราะมันอยู่กับเรามาเนิ่นนานจนดูเหมือนกับว่าจะอยู่กับเราไปจนตาย ในทางตรงข้ามเรากลับไปให้ความสำคัญกับสิ่งนอกตัว ไม่ว่าเพชรนิลจินดา บ้านเรือน รถยนต์ หรือ ชื่อเสียง เกียรติยศ หลายคนถึงกับตรอมตรมถ้าไม่ได้สิ่งเหล่านี้มาไว้ในครอบครอง
             ใช่หรือไม่ว่าทุกวันนี้เราเอาโชคและความสุขของเราไปฝากไว้กับสิ่งนอกตัวที่หรูหราฟู่ฟ่า ทั้ง ๆ ที่โชคและความสุขนั้นอยู่กับเราอยู่ทุกขณะแล้ว การที่เรามีอาการ ๓๒ ครบ มีสุขภาพดี กินอิ่มนอนอุ่น มีพ่อแม่และคนรักอยู่กับเรา นั้นแหละคือโชค แต่คนส่วนใหญ่หาได้ตระหนักในโชคดังกล่าว ไม่จนกว่าจะสูญสูญเสียบุคคลหรือสิ่งเหล่านั้นไป ถึงตอนนั้นจึงสำนึกได้ว่าการมีบุคคลหรือสิ่งเหล่านั้นอยู่กับเราหาใช่เรื่องธรรมดาสามัญไม่
             "เรามักไม่ตระหนักว่าเราโชคดีขนาดไหนจนกว่าจะมีเคราะห์กรรม" นี้คือบทเรียนล้ำค่าที่   ซาราห์ได้รับ แต่เราจะรอให้มีเคราะห์กรรมเสียก่อนหรือถึงจะได้คิดว่าตัวเองเคยโชคดีเพียงใด
             ชื่นชมและซาบซึ้งสิ่งที่มีอยู่เสียแต่วันนี้ก่อนที่จะหมดโอกาส
                                                                                                  

                                                                                                                                                                                              วิทยาลัยเทคนิคสกลนคร